شاعر بلند پایه سبک هندی در عصر صفویه، محمد علی بن میرزا عبدالرحیم تبریزی معروف به صائب در سـال ۱۰۱۶ ق متولد و در سال ۱۰۸۱ ق در اصفهان در گذشت..

     پدر وی از تاجران تبریز و مقیم اصفهان بود و لذا صائب نیز در شهر اصفهان به تحصیل مشغول شد و فنون شاعری را نـزد حکیم اکنـای کاشانی و حکیـم شفائی فـرا گرفت. وی مورد علاقه شاه عباس کبیر بود و لقب ملک الشعرایی داشت.  صائب مدتی را هم در کابل و هندوستان بوده و از طرف پادشاه هند به لقب مستعدخان و منصب هِزاره مفتخر گردید. وی در سال ۱۰۴۲ ق بـه اصـفهان بازگشت و تا پایان عمر نزد شاهان صفوی شاه سلیمان و شاه عباس دوم مورد احترام بود. مجموعه آثار وی قریب به ۱۲۰۰۰۰ بیت می‌باشد.

     آرامگاه وی در باغ شخصی او به نام باغ تکیه در کنار نهـر نیاصرم در خیابـان صائب اصفهان قرار دارد و معماری آن با توجه به زمان حیاتش، از معماری دوران صفویه الهام گرفته است. آرامگاه او در سال ۱۳۴۶ ش به شکل امروزی درآمد. بنای مزبور ایوانی زیبا به طول ۱۴/۲۰ متر و عرض ۶ و ارتفاع ٨ مـ‌تر دارد و حدود ٢ متر از سطح باغ بلند‌تر ساخته شده است که ده پله سنگی سراسری دارد. بر روی سر ستونهای ایوان زیبـا، قوسهای جناغی قرار گرفته‌اند و زیر سقف با طرح شطرنجی آینه کاری شده اسـت. جبهـه شـرقی و غربـی ایوان دارای دو دهنه، یک ستون و دو قوس می‌باشند..

     کمال الدین اسماعیل بن محمدبن عبدالرزاق اصفهانی آخرین قصیده سرای بزرگ ایران در اوان حملۀ مغول است که در گیر و دار هجوم ها و قتل عام های آن قوم خونخوار از میان رفت.

     جمال الدین محمدبن عبدالرزاق چهار فرزند و به قول دولتشاه دو پسر داشت که خلاق المعانی سرآمد همۀ آنان و خلفِ صدقِ پدر در شعر و شاعری گردید. علت اشتهار او را به خلاق المعانی، آن دانسته اند که در شعر او معانی دقیقه مُضمَر است که بعد از چند نوبت که مطالعه کنند ظاهر می شود. وی نیز مانند پدر روزگار را در مدح اکابر اصفهان و شاهان معاصر خود گذرانیده بود. کمال الدین اسماعیل دورۀ وحشتناک حملۀ مغول را به تمامی درک کرده و به چشم خویش قتل عام مغول را به سال ٦٣٣ در اصفهان دید و در آن باب چنین گفت: کمال الدین اسماعیل به سال ٦٣٥ به دست مغول بقتل رسید. کمال الدین اسماعیل به استادی و مهارت درآوردن معانی دقیق شهرت وافر دارد. و اعتقاد ناقدان سخن بدو تا حدی بود که او را بر پدرش ترجیح نهاده و خلاق المعانی لقب داده اند. وی علاوه بر باریک اندیشی و دقت در خلق معانی در التزامات دشوار و تقیّد به آوردن ردیف های مشکل نیز شهرت دارد. دیوان کمال در سال 1348 به تصحیح استاد حسین بحرالعلومی چاپ شده و در حال حاضر کم‌یاب است.